Vergeleken met het dierenrijk lijken we als mens maar matige lopers. Wolven en antilopes krijgen geen hardloopblessures en dragen geen sportschoenen. Hardlopen is voor veel mensen een vrijetijdsbezigheid geworden. Toch zijn er ook nog volkeren waarvoor het hardlopen een manier is om te overleven. Deze geboren hardlopers laten zien dat we als mens eigenlijk bijzonder goede lopers zijn. In deze serie over geboren hardlopers: deel 1, de hardlopende monniken van Hiei in Japan.

Stel je een wedstrijd voor, waarbij verschillende diersoorten het tegen elkaar kunnen opnemen in een hardloopwedstrijd. De luipaard zou al snel aan kop gaan, maar al snel uitgeput raken. Een konijn kan wel snelheden van 70 kilometer per uur halen, maar geeft na 800 meter rennen op. Een mens kan na 2 uur hardlopen nog steeds doorgaan. Dat heeft er onder andere mee te maken dat we zweetklieren hebben, waarmee we onze lichaamstemperatuur kunnen reguleren. In de moderne wereld zijn we eraan gewend geraakt dat we een zak chips opentrekken en op de bank gaan zitten om een tv-programma te kijken. Hardlopen is niet meer dan een hobby voor een select groepje fitheidsfanaten. Maar er zijn ook volkeren waarbij hardlopen een onlosmakelijk onderdeel van de cultuur is. Zoals de rennende monniken van de berg Hiei in Japan.

Ruim 50 kilometer hardlopen per dag

Wie plannen heeft om een marathon te gaan lopen, kan inspiratie halen bij deze monniken. Die draaien voor een extra lange marathon van 50 kilometer per dag hun hand niet om. Op sandalen van stro rennen de monniken ruim 50 kilometer rondom de berg Hiei, waarna ze gaan mediteren en eten. Dit doen ze 100, 700 of 1.000 dagen achter elkaar, afhankelijk van de fase waarin de monnik verkeert.

Na honderden dagen hardlopen schakelen de monniken over op vasten. Ze gaan 9 dagen lang in een meditatiepositie (lotushouding) zitten, zonder eten, water of slaap. Door het lichaam bijna tot sterven te brengen, zouden de monniken het leven meer gaan waarderen. Ze worden er ook extreem gevoelig van: er wordt gezegd dat ze voedsel kunnen ruiken op kilometers afstand.

De hele procedure is maar voor weinig mensen weggelegd. Er zijn zo’n 50 mannen die de opdracht van 1.000 dagen hardlopen hebben voltooid. Het hardlopen is ook een manier om te mediteren. Gekleed in een wit gewaad en een hoed gaan de monniken dagelijks op pad. Ze proberen zich te focussen op het heden: het in- en uitademen, de wind op je gezicht, de tsjilpende vogels. Door te focussen op het steeds maar weer zetten van één voet voor de ander, kom je nauwer in contact met de natuur.

Kom je ooit eens in de buurt van Kyoto, ga dan na een bezoekje aan de rotstuinen bij Boeddhistische tempels en de geisha’s in het Gion-district ook eens op zoek naar de Enryaku-tempel op de Hiei-berg. De weinige mannen die voor een leven als monnik hebben gekozen, houden zich aan strikte regels. Ze worden gyoja (letterlijk: bewegende man) genoemd en het proces om steeds rondom de berg te rennen heet kaihogyo.

Fotocredits: Mt. Hiei in de sneeuw (door eien), Enryaku-tempel op Mt. Hiei (door [Jim]) en blik op Kyoto (door eien).