Ik heb meer dan een jaar toegewerkt naar de London Triathlon die begin augustus plaatsvond. Is er zoiets als een zwart gat waar je invalt na het lang trainen voor een wedstrijd of evenement? Je kunt het trainen missen, de vermoeidheid en tevredenheid. Dat klinkt vreemd, maar er is iets heel erg lekkers aan een goede, zware training. Zeker als ik de combinatie van 80km fietsen en 10 km hardlopen had gedaan was er een diep gevoel van tevredenheid.
Aan de andere kant was er ook deย tijdsbesteding die vergelijkbaar is met een marathontraining. Veel kilometers maken en dus ook urenlang aan het sporten, wat voor mijn gezin even wennen is. Als ik ga hardlopen dan ben ik, afhankelijk van de afstand, zo’n twee uur van huis. Ook begon het rondje ringvaart (60km) te vervelen om deze wekelijks te fietsen. Ik was best wel blij dat ik naar Londen kon om de triatlon te doen.
Maar een zwart gat, met de ziel onder de arm zitten wat ga ik nu weer doen? Nee, dat heb ik niet.
Ervaringen
Een triatlon is een bijzondere ervaring. Zowel in de training ervoor (er vanuit gaand dat je ervoor traint) als de reis zelf. Voor wie de eerdere blogposts heeft gelezen, het is iets meer werk dan je hardloopkleren aantrekken en op reis gaan. Zeker als je in een ander land een triatlon doet heb er gewoon meer werk aan. Ik nam mijn eigen wetsuit en eigen fiets mee in het vliegtuig. Je kunt er ook voor kiezen om te huren. Bij de London Ti kon je zowel een fiets als wetsuit huren. Voor een fiets ben je ongeveer tussen de GBP 100-150 kwijt, een wetsuit was meen ik rond de GBP 50 (omdat de de Triathlon al geweest is, kon ik de site niet meer benaderen).
Het meenemen van een fiets in het vliegtuig is simpel maar het is wel een gesleep. Ik zat in London ongeveer een uur met de metro van Heathrow vandaan en laveerde met fietstas en koffer door de drukke Londonse metro. Dit inclusief trappen van de ene metrolijn naar de andere. Ik zat ongeveer 40 minuten met de fiets van het Excel Centre vandaag. Gelukkig zijn er CycleSuperHighways in Londen en was het voor mij de straat uit fietsen en de twee van deze fietspaden volgen.
Het was een warm weekend in Londen, zo warm zelfs dat er bijna zonder wetsuit gezwommen moest worden. In dat geval moet een tow float worden gebruikt (een zwemboei om je middel) als veiligheidsmiddel. Ik kwam er achter dat ik een langzame zwemmer ben. Gemiddeld zwemmen de deelnemers 3 km per uur, ik zat op 2,5 km per uur. De overgang uit het water gaat prima: snel je wetsuit in een zak en door naar het fietsen. De eerste transitite duurde een minuut of acht omdat ik mijn eten vergeten was en ik terug moest.
Het zwemmen ging goed en ik kwam precies op de tijd binnen die ik voor ogen had, rond de 36 minuten. Omkleden en snel de fiets pakken. Ik had mijn Stoxx-tubes onder mijn wetsuit aan en hoefde alleen maar droge sokken en mijn fietsschoenen aan te trekken.
Het fietsen was drie rondjes over afgesloten wegen, inclusief de Limehouse Link Tunnel waar je met vijftig km per uur induikt, jeย ogen nog niet gewend aan de donkere tunnel. Het fietsen ging prima, ik dacht voldoende te drinken en te eten en met een gemiddelde van 30 km/uur was ik weer precies op schema bij de laatste transitie. Deze ging met een minuut of zes prima.
En daar ging het dan ook mis. Mijn sterkste onderdeel, hardlopen ging volledig de mist in omdat ik onvoldoende gegeten had (gels). Vanuit de hal moesten we vier rondes lopen van 2,5 km in de hitte van de zondagmiddag en dat werd een slijtageslag. De energie was weg en ik liep de langzaamste 10 kilometer ooit. Menigmaal wilde ik eruit stappen en heb echt stukken moeten lopen omdat het gewoon niet meer ging. Bij iedere post moest ik water hebben om nog enigszins verder te kunnen. Ik sleepte mijzelf over deย finish. Moe… vooral moe, maar ook wel voldaan!
Had ik meer aandacht aan mijn voeding besteed, dan was het misschien wel beter gegaan hoewel je de hitte niet moet uitvlakken en ook niet kunt controleren. In mijn trainingen kon ik makkelijk rond de 5:00 per kilometer lopen maar dat was niet op een snikhete dag.
Die middag heb ik twee uur geslapen voordat ik weer een beetje mens was. In de dagen daarna gaf mijn lichaam wel aan dat het een inspanning was geweest, en heb ik mijzelf moeten laten oplappen bij de fysio.
Nog eens buiten Nederland?
Voorlopig even niet. Als je kijk naar de kosten en de hoeveelheid tijd die je er mee kwijt bent is voorlopig een buitenlandse triatlon niet iets wat bij mij op de planning staat. Ik had het geluk dat ik bij vrienden in Londen kon slapen (scheelt zo 300-400 euro aan hotelkosten) en dat ik voldoende Frequent Flyer Miles had om de vlucht en vervoer van de fiets te betalen (scheelt zo 200 euro). Als je geen fietstas of -doos hebt moet je dat ook nog regelen. Deze zijn te huur bijvoorbeeld bij AthleteSportsWorld of als karton te koop bij de KLM.
Voor een triatlon ben je dus zo 500 euro kwijt, plus dan nog de vakantie die ik opnam. Ik vloog op vrijdag heen, de triatlon was op zondag en ik vloog maandag weer terug. Dat zijn twee extra vakantiedagen dieย je er ook nog eens bij moet opnemen. Dan zijn er nog de kosten van GBP 130 voor de Olympic Plus afstand die er bij komen.
Klinkt dat allemaal negatief? Nee, het was het waard zeker omdat ik veel kosten niet gemaakt heb. Toch zou ik het niet elk jaar doen.
Wat nu?
Voorlopig even geen triatlon, het seizoen loopt denk ik ook wel een beetje ten einde. Voorlopig nog wel fietsen, met onder andere de 110 km van de Gerrie Kneteman Classic. Daarnaast natuurlijk hardlopen (o.a. Damloop by Night) en een keer per twee weken een uurtje baantjes trekken om te zien of ik de snelheid wat omhoog kan krijgen. En wie weet wel weer een Nederlandse Triatlon (sprint of Olympische afstand), maar dat zien we volgend jaar wel weer.